1 Słuchanie piosenki
rozmowa o piosence
2. Różne sytuacje- jak reagujemy
,,Widzę i reaguję”
Prezentacja fotografii lub ilustracji przedstawiających różne sytuacje domowe, przedszkolne lub na ulicy. Przykłady:
- Dziecko, które spadło z hulajnogi, ma ranę na kolanie
- Pożar domu
- Dorosły, który spadł z roweru i nie może się podnieść z bólu nogi
- Wypadek samochodowy
- Osoba dorosła, która zemdlała, a obok niej stoi dziecko
- Dziecko, które wchodzi samo na drabinę
- Dwoje szarpiących się dorosłych
- Płonący las
- Dziecko w kuchni sięgające po garnek z gorącą zupą
3. Zabawa dramowa – kim jestem?
Chętne dziecko wychodzi na środek przed wszystkich i zamyka oczy. Nauczyciel zakłada dziecku na głowę opaskę z wizerunkiem strażaka, lekarza, ratownika lub policjanta. Pozostałe dzieci ruchem swojego ciała naśladują pracę danej osoby. Zadaniem dziecka jest obserwowanie innych i odgadnięcie, która postać mu przypadła. Po każdej zagadce przypominamy numer alarmowy do danej osoby dotykając części buzi: jeden – jeden – dwa.
4. Numery alarmowe
5. W jaki sposób po pomoc? – historyjki obrazkowe
Dzielimy grupę na 6 zespołów. Grupy siadają w niewielkich odstępach od siebie po obwodzie koła. Każda z nich otrzymuje inny zestaw 4-elementowych historyjek obrazkowych dotyczących sytuacji alarmowych z udziałem straży pożarnej, policji i ratownictwa medycznego. W każdej z historyjek powinno znaleźć się zdjęcie przedstawiające osobę, która telefonuje po pomoc z wyraźnym napisem 112. Zadaniem grup jest uporządkowanie historyjek w określonym przez nauczyciela czasie i przekazywanie ich po jego zakończeniu kolejnej grupie zgodnie z ruchem wskazówek zegara. Na koniec tego zadania chętne osoby mogą omówić wyniki pracy poszczególnych grup.
5. Trening wzywania pierwszej pomocy
Aby nie pozostać w teorii, ostatnim elementem zajęć niech będzie udawana próba telefonu po pomoc. Pytania do dzieci:
- Co należy zrobić, widząc niebezpieczną sytuację?
- Jaki numer wybrać?
- Co trzeba powiedzieć?
Chętnemu dziecku przekazujemy telefon, informujemy, że będziemy tylko trenować wzywanie pierwszej pomocy, a nie będziemy dzwonić „naprawdę”. Dziecko pod kontrolą nauczyciela wybiera numer alarmowy, nauczyciel nie dopuszczając do połączenia siada do dziecka plecami, również z telefonem przy uchu. Dziecko udaje rozmowę telefoniczną z dyspozytorem, w którego wciela się nauczyciel. Sytuacje groźne mogą być tworzone przez dziecko spontanicznie lub podpowiedziane przez grupę.